Memleketimize bakıyorum…
Herkes birbirinden bir şeyler bekliyor. İş isteyen, yardım isteyen, destek isteyen herkes birilerinden bana bu yap, yardım et diyor.
Bazı istekler yerinde olsa da, kimi istekleri çok yersiz ve anlamsız buluyorum.
Acaba, önce biz vatandaş olarak sorumluluğumuzun bilincinde miyiz?
Kendi kendimizi hiç sorguluyor muyuz?
Örneğin, biz nerede, nasıl yaşanır onu biliyor muyuz?
Oturduğumuz yere, çevremize yapmamız gereken kurallara uyuyor muyuz?
Geçende bir olaya şahit oldum. Bir genç önümde bisikletle gidiyordu. Baktım elinde kocaman bir poşet ve içinde kağıt yolun ortasına attı. Bende, “Genç bunu attın da kim toplayacak?” dedim.
Hemen bana tepki gösterdi.
“Iğdır’ın her tarafı kirli değil mi?” diye.
Bende dedim biz kirletmezsek kirli olmaz. Tabi sözü fazla uzatsam, belki iş başka yöne gidecek diye kısa kesmek zorunda kaldım.
O genç belki 17-18 yaşlarındaydı.
Bu bilinç ona önce aile, sonra eğitim kurumları tarafından verilmemişti.
Çünkü ona bu eğitim verilse o çöp dediğimiz malzemeyi yolun ortasına saçmazdı.
Çevre, memleket, vatan sevgisi konusunda konuştuğumuzda bakıyorum herkes kendini ön planda gösteriyor.
Yine bir değer verdiğim vatandaşla selamlaştık. Merhabalaştık. Hasbihâl edelim dedim. Konuşurken ben yerel seçimlerde oy kullanmadım dedi. Ben bu lafına çok bozuldum. Milliyetçilikten bahseden bir kimseye bunun yakışmadığını kendisine söyledim.
Bir tarafta gelişi güzel yolun ortasına çöp savuran, bir diğer tarafta ben Ahmet’e, Mehmet’e dargınım diye gidip vatandaşlık görevini yapmayan ve onu da övüne övüne söyleyen bu toplumdan daha ne bekleyeceğiz?
Avrupa’dan her ortamda söz ediyoruz ya…
Evet, bizim örf ve adetlerimizin birçoğu onlarınkinden daha insancıl. Ancak çevre bilinci, vatan sevgisi asla ve asla Avrupa’ya çıkamaz.
Avrupalı kanun koymuş. İstersen sen yol öyle çöpünü savur. Hatta seni bir vatandaş bu çöpü neden yola savuruyorsun desin. Sende ona sert cevap ver. Çağırır sorumluları, sana öyle bir ceza kestirir ki; doğduğuna pişman olursun ve asla bu suçu bir kez daha işlemezsin.
İşte bizim toplum. Biz diyoruz ki, “üretelim demeden, bize verin. Biz üretmeden maaş alalım ve keyif çatalım”
İşte sıkıntılarımın başında eğitimsizlik ve millete akıl verme heveslisi olmak geliyor.
Maalesef, biz böyle bir toplumuz…
